လရိပ္မေျခြမီေစာေစာေၾကြေပါ့ႏွင္း – ၃

ထိုစဥ္ ကူဘိုတာအင္ဂ်င္ စက္ႏွင့္ Fly Wheel  သည္ အင္ဂ်င္မွ ႐ုတ္တရက္ ျပဳတ္ထြက္လာ၏။ ၿပီး ေတာ့ အရွိန္ႏွင့္ လြင့္ပ်ံလာေသာ Fly Wheel  ႀကီးက ကိုဂ်င္မီ၏ … ကိုယ္ တျခမ္းကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။ ကို ဂ်င္မီလက္မွ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓားသည္ ကၽြန္ေတာ့ေျခရင္းသို႔..““ ေဒါက္”” ကနည္းျပဳတ္က်လာသည္။ ကိုဂ်င္မီ လည္း ကၽြန္ေတာ့ေျခရင္းမွာ ေခြေခြ ေလးက်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္မွ လႊတ္ကနည္း ““ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ Fly Wheel  ႀကီးရယ္ အဲ အဲ … ဘုရားသခင္ရယ္ ”” က်မ္းစာတပိုဒ္က ခ်က္ျခင္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္..
သူတုိ႔ရထားအသြား ခက္ ေစျခင္းငွာ ရထားဘီးမ်ားကို ခ်ဳိ႕တဲ့ ေစေတာ္မူ၏ ….(ထြက္ ၁၄း၂၅) ကၽြန္ေတာ္ သည္ ငွက္ႀကီး ေတာင္ဓား ကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ ဓားႀကီး သည္ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲတြင္ တလြင့္ လြင့္ ကိုဂ်င္မီသည္ လူးလဲထရင္း ကၽြန္ ေတာ့ကို စိုးရိမ္တ ႀကီး ၾကည့္ေနသည္။
““ ဟားဟား အလွည့္က်ရင္ မႏဲြ႔စတမ္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လဲ.. ေယာက္က်ား တစ္ေယာက္ဗ် ကိုဂ်င္မီ …. ဓားေကာင္းေကာင္း ခုတ္ တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေယ႐ႈက ေျပာထားတယ္….ဘယ္ဖက္ပါး ႐ုိက္ရင္ညာဖက္ပါး ထပ္ေပးပါတဲ့။ ေရာ့ ျပန္ခုတ္ ””ကၽြန္ေတာ္က ၄င္းေရွ႕ စက္ ေလွၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဓားကို ““ေဒါင္း”” ကနည္းျမည္ေအာင္ ပစ္ခ် ေပးလုိက္ သည္။ ထိုစဥ္တြင္ တဒီးဒီး ႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးေသာ စက္ ေလွသံကို ၾကားရသည္။ စက္ေလွမ်ား ေပၚမွ တေဟးေဟး ေအာ္ဟစ္သံ မ်ား။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့၊ စက္ေလွ ႏွစ္စီး လူအျပည့္၊ စက္ေလွထိပ္တြင္ သင္းေထာက္ ႀကီး ဦးေလးေစာႏွင့္ အသင္းသားမ်ား။ ေနာက္ တစ္စီးတြင္ ေက်းရြာဥက္ၠဌ ဖထီးမန္းေအာင္ ေသာင္းႏွင့္ အဖဲြ႕၀င္မ်ား စက္ေလွႏွစ္ စီးက ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ စက္ေလွအနီး ယွဥ္ကပ္လာ သည္။ ဦးေလးေစာ က ကၽြန္ေတာ့ စက္ေလွထဲသို႔ ခုန္၀င္လာ ရင္း၊
““ဘာျဖစ္သြားလဲ ဆရာ ေအာင္ ””
““ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ အ သက္ေဘးကလြတ္သြားပါတယ္””
ဥက္ၠဌႀကီးက ဂ်င္မီဖက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ““ ကဲ … အဖဲြ႕၀င္ေတြ ဂ်င္မီတုိ႔ကို ဖမ္း … ႐ုံးေခၚၿပီးေတာ့ ရဲလက္ အပ္ …ဒါ လူသတ္မႈပဲ …
မင္းနဲ႕ကြာ မုိက္႐ုိင္းပါဘိ၊ အေ၀း ႀကီးကေန ကိုယ္ရြာ ကိုယ့္အသင္း ေတာ္မွာ လာအဖိုးအခေပးတဲ့ တရား ေဟာဆရာကိုမွ လုပ္ ရက္တယ္ အားလံုးကလည္း တစ္ေယာက္တေပါက္ ၀ိုင္း၍ဆူၾက၊ ပြက္ၾက ႏွင့္။ ဒီလိုႏွင့္ ရြာသို႔ ျပန္ ေရာက္ခဲ့သည္။
ရပ္ကြက္႐ုံးေလး အ တြင္း ၫွိႏႈိင္းတုိင္ ပင္ရင္းမွ ဂ်င္မီ တို႔ကို ရဲစခန္းပို႔ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾက သည္။
ဦးေလးေစာက
““ဘုရားမလို႔ ဆရာေအာင္ ေရ – ငါတုိ႔လည္း မုန္႔သြား၀ယ္ၿပီး ျပန္ လာတာ၊ ငမဲ ညီ ငသဲ က ေျပးၿပီး ဂ်င္မီတုိ႔ အႀကံအစည္ကို လာေျပာလို႔။ ဖထီးမန္းေအာင္ေသာင္းတု႔ိကိုေျပာ ျပၿပီး အခ်ိန္မီလိုက္လာတာ””။ ခတ္ၱာ၏ က႐ုဏာ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မ်က္ ရည္မ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေနသည္။ ခတ္ၱာသည္ ဂ်င္မီေရွ႕သို႔ ခါးေထာက္ရပ္ရင္း
““နင္ လုပ္ရက္လိုက္တာ ဂ်င္မီ ”” ဂ့်င္မီက ဘာမွ်ျပန္မေျပာ၊ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။
““
ကဲ.. ရဲစခန္းပို႔ရေအာင္ ေဟ့.. ႀကိဳးေတြ ခိုင္ခိုင္တုတ္၊ ဆရာ ေအာင္ေကာ ဘာေျပာ ခ်င္ေသးလဲ ””
ကၽြန္ေတာ္က ျဗဳန္းကနည္း ထရပ္လိုက္သည္။ အားလံုးက ကၽြန္ ေတာ့ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနသည္။  ““ကၽြန္ ေတာ္ ဥက္ၠဌႀကီးႏွင့္ တကြအားလံုးကို ေမတ္ၱာရပ္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာ ခ်င္တာက””..
ဥက္ၠဌႀကီး လက္ကာျပရင္း …
““ စိတ္ခ် ဆရာေအာင္ – ဒီေကာင္ ေထာင္ေကာင္းေကာင္း က်ေစရမယ္””  ဂ်င္မီက အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္ထား သည္။ ကၽြန္ေတာ္က တည္ၿငိမ္စြာေျပာ လိုက္သည္။
““ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက … သူမသိလို႔ လုပ္မိတာပါ … ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လြတ္ပါတယ္ … သူ႔ ကို လႊတ္ေပးလုိက္ပါ … ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္ …။ ကၽြန္ေတာ့ကို ခြင့္ျပဳပါ …””
႐ုံးခန္းထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ – ၀မ္းေတာ့ အရမ္း၀မ္းနည္းသည္။ သခင္ေယ႐ႈ၏ ေမတ္ၱာအားျဖင့္လည္း ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့ သည္ကို ေက်နပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ေတာ့ အားငယ္မိသလိုိလို။ အထီးက်န္မိသလုိလို ….
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘ၀ကႏ္ၲာရ ရပ္၀န္း ထဲမွ ေန၍ ႏွင္းမႈန္မႈန္တုိ႔ကို တမ္းတ ေနမိရင္းမွ ခ်စ္ေသာႏွင္း …
သင္းျမႏွင္းကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတ ေနမိသည္။ အခ်စ္သည္ အင္အား တစ္ခုသာ ဆုိပါလွ်င္ …
သင္းျမႏွင္းထံမွ – ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အင္အားတစ္ခုကို ေကာက္႐ုိးမွ်င္ တစ္ခုသဖြယ္ ေမွ်ာ္လင့္ရပါ၏။
၁၄
မိုးရိပ္ေတြလား၊ ျမဴရိပ္ေတြ လား၊ ကဲြကဲြျပားျပား မသိေအာင္ ၀န္း က်င္သည္ ထူထိုင္းအုံ႕ဆိုင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ပန္း ခ်ီေရးလို႔ မမီေသာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဘုရား ေက်ာင္းကို အမွတ္တရ ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ရြာက ေလး၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဦးေလးေစာ၊ ညီမငယ္ခတ္ၱာ၊ ၿပီးေတာ့ အသင္းသူအသင္းမ်ား ….
အားလံုးကုိ ရင္ထဲမွ နာက်င္ေၾကကြဲ စြာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ အၿပီးအပိုင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔ရြာမွ ျပန္သြားျခင္းျဖင့္ ကိုဂ်င္မီတစ္ေယာက္ လိမ္ၼာလာၿပီး … ညီမငယ္ ခတ္ၱာႏွင့္ ေရႊလက္တဲြေစႏိုင္ဖို႔ပါ … ။
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါၿပီ…
ရြာကေလးေရ …
ရြာကေလးမွ တေ႐ြ႕ေရႊ႕ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ထုိစဥ္၊ ျဗဳန္းကနည္း လူ တစ္ေယာက္ ဓားႀကီးကိုင္လ်က္ ေရွ႕မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ရွိန္ကို သတ္လုိက္ရင္းမွ
““ ဘယ္သူလဲ ””
““ ဂ်င္မီပါ ””
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အဲသည္ ေလာက္ခြင့္လႊတ္တာေတာင္ နားမ လည္ပါလား၊
ကၽြန္ေတာ္ကစိတ္ကုိ ေအး ေအးထားၿပီး ““ လမ္းဖယ္ပါ ကိုဂ်င္မီ … ကၽြန္ေတာ္အခု ရြာကအၿပီး ျပန္မွာပါ …”” ““မဖယ္ဘူး ဆရာ ေအာင္၊ ဆရာေအာင္ျပန္မွာကို ကၽြန္ ေတာ္သိတယ္ …ဆရာေဆာင္ တကယ္ျပန္မွာလား ””
““ အင္း ””
““ဒါဆုိေရာ့ …ဒီဓားကိုယူ ကၽြန္ေတာ့ကို အေသသတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသမွ ျပန္လို႔ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေသ မခ်င္း ဒီရြာက ျပန္လို႔မရဘူး၊ ဆရာ ေအာင္ ျပန္မွာကို ရိပ္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လာေစာင့္ေနတာ””
““ဘာ သေဘာလဲ ကိုဂ်င္မီ””
““ဆရာေအာင္ရဲ႕ ပံုသက္ ေသေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရ သြားၿပီ။ ဆရာ ေအာင္ျပန္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ယူက်ဳံး မရျဖစ္ၿပီး …အရက္ေတြဆက္ ေသာက္ေနမိမွာ ..””
““ဒါျဖင့္ရင္ …
ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ခ်င္ရင္ …
ခင္ဗ်ားကို ဓားနဲ႕ ခုတ္သတ္ၿပီးမွ ျပန္ရ မွာေပါ့ … ဟုတ္လား””
““ဟုတ္တယ္ ဒီတနည္းပဲ ရွိတယ္ ”” ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စိန္ ေခၚေနတာ ““ကဲ … ဗ်ာ ေပးစမ္း ဓား … ”” သူက ဓားကို ထိုးေပး သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အားရပါးရလႊဲ ခုတ္သည္။ ရွီးကနည္း ျမည္သြားသည္။ ေလကို ခုတ္လုိက္ျခင္းသာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဓားကို ေခ်ာင္းေကာက္ ေလးထဲသို႔ လွမ္းပစ္ခ်ရင္း
““ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို သတ္လို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခင္ဗ်ားကို သတ္လို႔မရပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာ ကၽြန္ေတာ္ေကာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေယ႐ႈက သတ္ၿပီးၿပီ။ ဇာတိအရာ အားလံုး လက္၀ါးကပ္တုိင္မွာ တင္ သတ္ၿပီးၿပီပဲ”” ငါသည္ ခရစ္ေတာ္ႏွင့္ အတူ လက္၀ါးကပ္တုိင္မွာ အေသခံၿပီ သို႔ေသာ္လည္း အသက္ရွင္ေသး၏။ ထုိသို႔ ဆိုေသာ္ ငါသည္  ကုိယ္တုိင္ မရွင္၊ ခရစ္ေတာ္သည္ ငါ၌ရွင္ေတာ္ မူ၏ … ဂလာတိ ၂း၂၀။
အ႐ုဏ္ ျမင့္တက္လာသည္  ငွက္ကေလးေတြ၏ ေတးသံသာမ်ား ပီသခ်ဳိျမလာသည္။ ပန္းကေလးေတြ ေနျခည္ေအာက္မွာ  ပြင့္ၾကရန္ အားယူ ေနၿပီ …ေအာ္ ေယ႐ႈဘုရား၏ ေမတ္ၱာ၌ ကိုဂ်င္မီရင္ထဲ ထာ၀ရ အခ်စ္ပန္းတုိ႔ ပြင့္ေ၀ေနၿပီး၊ ကိုဂ်င္မီ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကို ခိုင္ခိုင္တဲြ၍ ရြာထဲသို႔ျပန္ ၀င္လာၾကသည္။ ရြာထဲ ေရာက္ ေတာ့ ရြာမွာႏုိးထေနၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ႏွစ္ဦး ရြာထဲ၀င္လာ သည္ကို ေတြ႕ရ ေသာ ရြာသားမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ တစ္ခုပမာ ၀မ္းသာေန ၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ခတ္ၱာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕လုိက္ရ ေသာအခါ သူမ၏ မ်က္၀န္းအိမ္၀ယ္ မ်က္ရည္မိုးမ်ား လႈိက္လဲွ သြန္းၿဖိဳးလာ ပါေတာ့သည္။
– ၁၅ –
လူမည္သည္ကား ခရစ္ ေတာ္၌ရွိလွ်င္ အသစ္ျပဳျပင္ေသာ သတ္ၱ၀ါျဖစ္၏။ ေဟာင္းေသာအရာ တုိ႔သည္ ေျပာင္းလဲ၍ ခပ္သိမ္းေသာ အရာတုိ႔သည္ အသစ္ျဖစ္ၾကၿပီ …. (၂ေကာ ၅း၁၇)
ကိုဂ်င္မီသည္ ခရစ္ေတာ္၌ ရွိလာခဲ့ေသာအခါ တကယ္ပင္ လူ သစ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ အရက္ျပတ္ သြားသည္။ စကားေျပာယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔လာသည္။ လူတကာကို ကူညီ တတ္လာသည္။ က်မ္းစာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့ထံ လာေရာက္သင္ၾကား ေနသည္။
ခတ္ၱာႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းလည္း အဆင္ေျပလာ ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ည လသာလြန္းလွ သည္။ ခတ္ၱာတို႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ အုန္းၿခံ တြင္းရွိ ခံုတန္း၀ယ္ ထုိင္ရင္း အေတြး နယ္ခဲ်႕ မိသည္။ လသာေတာ့ ႏွင္းကို သတိ တရရွိေနမိသည္။
အခုေနမ်ား..ဤလရိပ္ ၀ယ္ ႏွင္းႏွင့္သာ စကားေျပာ ရမယ္္ ဆိုရင္ေတာ့ … စိတ္ကူးအေတြး ေတြက ႏွင္းရွိရာ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္ သို႔ အေရာက္သြားခဲ့သည္။
““ဆရာေအာင္…
ဆရာေအာင္ ””
ခတ္ၱာ၏ အသံကိုၾကားရသည္။ ခတ္ၱာကအေျပးေလးေရာက္လာ သည္။ ““  ဆရာေအာင္ … ဟို မွာ..အိမ္မွာ … အမသင္းျမႏွင္း တုိ႔ ကားနဲ႕ေရာက္လာၾကတယ္။ ေစ်း သြားေရာင္းတဲ့ အမိုးတို႕နဲ႕ေတာင္ အမ သင္းျမႏွင္း ကားနဲ႕ပါလာတယ္…””
၀မ္းေျမာက္မႈက ရင္ထဲမွာ ဖားစည္ႀကီး ႐ုိက္ခတ္တီးသလို ဟိန္း ဟိန္းညံညံ ေနသည္။
““ ေဟာ ဟုိမွာ သင္းျမႏွင္း””
ႏွင္းတစ္ေယာက္ အမိုးႏွင့္ အတူ အုန္းၿခံထဲဆင္းလာသည္။ လရိပ္ ထဲတြင္ ႏွင္းက သိပ္လွေနတာပဲဟု စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရသည္။
““ ေဟး … ေအာင္ ””
ႏွင္းက ကေလးပမာ ကၽြန္ေတာ္ဆီ ေျပးလာသည္။ အလိုက္သိေသာ ခတ္ၱာ နဲ႕ အမိုးက အိမ္ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္သြား သည္။ ကမ္ၻာေပၚတြင္ အေပ်ာ္ဆံုး လူ သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါခ်ိမ့္။ လရိပ္တုိ႔ ေခၽြခ်ေနသည့္ေအာက္၀ယ္ ႏွင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုမိၾကသလို ႏွင္းက ကၽြန္ ေတာ္လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာရင္း
““ ေအာင္ရယ္..
မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း၊ ဘု ရားသခင္ ကယ္ေပလုိသာေပါ့။ အမိုး ထံကေန ေအာင္သတင္း ၾကားမိ ေတာ့ အရမ္းစိတ္ပူသြားတာပဲ ေအာင္ သာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ႏွင္းေတာ့ ႐ူး မွာပဲ ထင္ပါရဲ႕ …”” က႐ုဏာရသ စကားလံုးေတြက လရိပ္ တို႔ႏွင့္ အတူ အၿပိဳင္ေခၽြခ်ေနၿပီး ႏွင္းတကိုယ္လံုး တုန္ရီ လႈပ္ရွားေန သည္။
““ ႏွင္း … ျပန္ရင္ … ျပန္လိုက္ခဲ့ပါလား …ေအာင္
ႏွင္းေအာင္အတြက္ တအား စိုးရိမ္ တယ္…””
““ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ႏွင္း ျပန္လုိက္ လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒီမွာက အေစ ခံရဦးမယ္ …””
““ ေအာင္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ႏွင္းေလးစားပါတယ္”” ““ ကၽြန္ေတာ့္အ တြက္ စိုးရိမ္တႀကီး လုိက္လာတဲ့ ႏွင္း ကိုလည္း … ကၽြန္ေတာ္ … တ အားခ်စ္ေနမိၿပီ …””
““  …. ရွင္ …””
သူမထံမွ တိုးတက္ညင္သာ ေသာအသံ။ ႏွင္း၏ မ်က္၀န္းမ်ား သည္ လေရာင္တြင္ သိဂႌေရႊၾကယ္စင္ တုိ႔လို ၀င္းလက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ဆုိ႔နင့္စြာ ဆုိသည္ … ဒါေပမဲ့ … ႏွင္းမွာက ခ်စ္ဦးသူ ေဂ်ာ့ခ်္ရွိ ၿပီးသားဆုိေတာ့ … ကၽြန္ေတာ့ အ ခ်စ္ေတြကို ရင္ထဲမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံလုိက္ ပါၿပီ။ ႏွင္းထံမွ ခတ္ဖြဖြ ညည္း ၫူ သံေလး … ““ ေအာင္””  ရယ္တဲ့။ စမ္းေရစီးသံေလးေတြ ထြက္ေပၚ စီးေျပးလာသည္။ ““ ေဂ်ာ့ခ်္နဲ႕ ႏွင္းက ေစ့စပ္လက္စြပ္ေတာင္ မလဲရေသးပါ ဘူး။ ႐ိုးသားစြာ ၀န္ခံမိရင္ေတာ့ ေဂ်ာ့ခ်္ကို ခ်စ္တာက ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အခ်စ္ပါ။ အခုေအာင္နဲ႕ ေတြ႕မွ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ ဆုိတာကို သ႐ုပ္ ခဲြမိလာၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ဆို တာ ႏွလံုးသားက ေပါက္ဖြားလာ တာပါ။””
လေရာင္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ဦး သား ေၾကကဲြစြာ ရပ္ေနမိသည္  ““မနက္ျဖန္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေနာ္ …””
““အင္းေပါ ့”” ဟု ႏွင္းက ခက္ ဖြဖြဆိုသည္။ ““ႏွင္းကို အခ်စ္ေတြနဲ႕ အျပည့္ဖန္ဆင္းေပးတဲ့ ဘုရားသခင္ ကို ေအာင္ေက်းဇူးအရမ္း တင္ တာ ပဲ””  ““အင္း …””
““ ဒါေပမဲ့ … ႏွင္း … အဲဒီအခ်စ္ေတြကို ေအာင္ဆံုး႐ႈံးသြား ၿပီ ပဲေလ …””
ႏွင္း၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ မ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ရွားသက္၀င္ လာၾကရင္း …““ ေအာင္က … သိပ္ညံ့တာပဲ …သတ္ၱိမရွိဘူး ေနာ္”” ““ ေအာင္ … အေျခအေနက … အရာရာကို ေထာက္ထားေနရတဲ့ လူမို႔ပါ …””
““ ေဂ်ာ့ခ်္ကို ႏွင္းရဲ႕ ရင္ထဲက ဖယ္ထားခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ …””
ၫွင္းညံ့ေလေျပ ေဆာင္ယူ ေသြးေနၿပီမို႔ … လရိပ္ေတြလည္း ခ်ဳိသာေနၿပီမို႔ … လရိပ္ေတြလည္း ခ်ဳိသာေနၿပီမို႔ အခ်စ္ႏွင္းမႈန္မႈန္ တို႔က လည္း မႈန္ရစ္ေ၀ေနၿပီမုိ႔ …
““ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းကို သိပ္ခ်စ္ေနပါတယ္ …””
ႏွင္းက ဘာမွ် ျပန္မေျပာ။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူ၏မ်က္၀န္းမ်ားက စကားေျပာလာသည္။ ခ်စ္ပါတယ္တဲ့။
““ဆုေတာင္းရေအာင္ေနာ္ ႏွင္း ””
““အင္း ““အဘဘုရားသခင္ ဘုန္းႀကီး ပါေစ ေသာ္။ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္း ပါ၏။ ဆာလံက်မ္းမွာ လာသည္ အ တိုင္း … ထာ၀ရဘုရားသည္ ေကာင္းျမတ္မႈသည္အေၾကာင္း ျမည္း စမ္း၍ သိမွတ္ၾကေလာ့ဆိုသည့္ အ တုိင္း၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္ေတာ္ ဘုရား ေပးသနား ေတာ္မူေသာ … ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ေယ႐ႈနာမေတာ္၌ ႐ိုေသစြာ ဆုေတာင္းပါ၏ …””
ႏွင္းထံမွ တီးတိုးစကား
““တရားေဟာဆရာနဲ႕ ရည္း စားထားမွေတာ့ …တဲ့ ””
– ၁၆ –
အသင္းေတာ္၏ လုပ္ငန္း မ်ားမွာ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ တပည့္ ေတာ္စုအသင္းေတာ္ သံုးပါးလည္း အသင္းေတာ္ႀကီးကို ဗဟိုျပဳလ်က္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ကိုဂ်င္မီသည္ လည္း က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ရန္ ျပင္ ဆင္ေနသည္။ စပါယ္ရွယ္တစ္ႏွစ္ ေပါ့။ အသင္းေတာ္မွ ေစလႊတ္ ေသာ ဧ၀ံေဂလိလုပ္ ေဆာင္မႈ မ်ား ေၾကာင့္ အသင္းေတာ္မရွိေသာ ဇီးျဖဴစု တြင္ အသင္းေတာ္ တစ္ပါးတည္ ေဆာက္ႏိုင္ပါသည္။ က်မ္းစာ သင္ တန္း ရက္တုိေလးမ်ားကိုလည္း လုပ္ ႏိုင္ပါေသာေၾကာင့္ ဓမ္ၼပညာမ်ားကို လည္း ရြာသူရြာသားမ်ား သိရွိနား လည္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အသင္း ေတာ္မွ ေန၍ ဓမ္ၼေတးစု တစ္ေခြ ထုတ္လုပ္ရန္ လူငယ္ (ဃႏ) အဖဲြ႕က လည္း ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ ေနၾက သည္။ ခရစ္ယာန္ဓမ္ၼစာေပ မ်ားကို လည္း ၀ယ္ယူ၍ အသင္းေတာ္တြင္ စာၾကည္တိုက္ အေသးေလးတစ္ ခု ဖြင့္ထားသည္။
အသင္းသူ အသင္းသား မ်ားကိုလည္း က်မ္းစာကို မွန္မွန္ ဖတ္ရန္ တုိက္တြန္းရသည္။ ေဗရိၿမိဳ႕ သားတုိ႔သည္ သက္သာေလာနိတ္ၿမိဳ႕ သားတို႔ထက္ ထူးျမတ္သျဖင့္၊ အလြန္ ၾကည္ၫုိေသာ ေစတနာ စိတ္ႏွင့္ ႏႈတ္ကပတ္တရားေတာ္ကို ခံယူ၍ မွန္သည္ မမွန္သည္ကို သိျခင္းငွာ က်မ္းစာကို ေန႔တုိင္း အစဥ္ေစ့ေစ့ ၾကည့္႐ႈၾက၏။ (တမန္ ၁၇း၁၁)
– ၁၇ –
အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။
ႏွင္း…                 ရဲ႕ေမြးေနေလ…။
အသင္းေတာ္တစ္ပါးလံုးကို ဖိတ္တယ္။ ႀကိဳ႕ပို႔ကားေတြ လုပ္ေပး တယ္။ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ ဦးေလးေစာ တို႔ တစ္ေတြက ေတာ့ ႏွင္းရဲ႕ ႊသတည ဗခန ေလးႏွင့္ေပါ့။ ေ႐ွ႕က ကားေတြက ထြက္သြားႏွင့္တာၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က စီစဥ္စရာေတြ စီစဥ္ေနရတာမုိ႔ ေနာက္က်ေနသည္။ ေရွ႕ကားမ်ား ထက္ တစ္နာရီေလာက္ ေနာက္က်ၿပီး မွ ခ်စ္သူ၏ စံအိမ္ထဲသို႔ ၀င္လာႏိုင္ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုေတြ႕ေတာ့ ခ်စ္ သူက စိတ္ေကာက္ေနသည္။ ႏွင္းဆီ ႏႈတ္ခမ္းတု႔ိကို ခတ္ဖြဖြစူထား၏။ ကၽြန္ ေတာ္က အတင္းလုိက္စကားေျပာ ရင္းမွ ခ်စ္သူကို ေခ်ာ့ရပါ၏။ ထိုသို႔ ဆိုမွ မ်က္ေစာင္းေလးကိုထိုးရင္း…
““ ေနာက္က်ေနလို႔ ႏွင္းက တအား စိတ္ပူေနတာ ခဏနားၿပီး ေရ ခ်ဳိး၊ ေခၽြးေတြသုတ္လုိက္အုံး၊ ေအာင္ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္ ၿပီးမွ ေရခ်ဳိး ””
သူမ၏ လက္ျဖင့္ ကမ္းလာ ေသာ ေရေအးေအးက အေမာေျပစြ။
ေမြးေန႔၀တ္ျပဳျခင္းက ညေန ၄ နာရီ ေဒသနာရွင္က ဆရာေတာ္ ေစာဟင္နရီ..အေကၽြးအေမြးက အမိုး၏ လက္ရာသန္႔ မုန္႔ဟင္းခါး အ ေၾကာ္က ရြာထြက္ ဘူးသီးႏွင့္ေၾကာ္ ေသာ ဘူး သီးေၾကာ္။အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။
ေမြးေန႔ပဲြစပါၿပီ။
ႏွင္းက အျဖဴေရာင္ ဇာကြက္ ထားေသာ ေမြးေန႔၀တ္စံုႏွင့္ အလြန္ လွေနသည္။ ရွားရွားပါးပါး သဇင္ခက္ တစ္ခုကိုလည္း ရင္ဘတ္ေပၚ၀ယ္ တြယ္ခ်ိတ္ထားသည္။ ႏွင္း အလွ ေၾကာင့္ အားလံုးၾကည္ႏူးၾကသည္။ ႏွင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အား လံုး ပို၍ စုစည္းလာမိၾကသလိုလို႔။
ေက်ာင္းတုန္းက အထက္ တန္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိမိသည္။ ကဗ်ာဆရာအမည္က
““ ေနာင္ ””  ကဗ်ာအမည္က      ““ႏွင္းကိုျမင္ခိုက္”” …. တဲ့။
ႏွင္းကိုျမင္၍
သဇင္ပြင့္ဦး၊ သူၾကည္ႏူးစဥ္
ရယ္ျမဴးရြင္ပ် ႏွမႏွင့္ေမာင္ညီေနာင္ သားခ်င္း၊ လက္ တဲြရင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ခင္ျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ားဆပြား သစ္သစ္၊ ခိုင္ၿမဲႏွစ္မႊာကာလၾကာေလ၊ စည္း႐ုံးေလတည့္။
ဟုတ္ပါ၏။ ဟုတ္ပါ၏။ တို႔ အခ်စ္ေတြ တို႔အျဖစ္ေတြဟာ ကာလ ၾကာေလ … စည္း႐ုံးေလပါႏွင္း …ေမြးေန႔ပဲြ ေဒသနာရွင္ ဆရာ ေတာ္ ေစာဟင္နရီ၏ ေမြးေန႔  ေဒသ နာကလည္း ခြန္အားရပါ၏။ အသင္း ေတာ္ လူငယ္ မ်ားမွလည္း ေမြးေန႔ခ်ီး မြမ္းသီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာရပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းအတြက္ အထူးစပ္ ဆိုထားေသာ ေမြးေန႔သီခ်င္းေလးျဖင့္ လက္ေဆာင္ သီဆုိရပါ၏။
ေမြးေန႔ရွင္ ႏွင္းေမြးေန႔မွာ ေကာင္းခ်ီးခံစားရပါေစေၾကာင္း၊ ေမြးေန႔ ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္း ေျမာက္ရပါေစေၾကာင္း။ ေတာင္း ေသာ ဆုေတြျပည့္ပါေစေၾကာင္းမ်ား ကို ဗဟိုျပဳ၍ စပ္ဆိုထားပါသည္။
သီခ်င္းဆိုေနစဥ္ ခ်စ္သူကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အခ်စ္၏ ၾကယ္စင္ မ်က္၀န္းမ်ား ရီေ၀ေ၀ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ံေစစပ ႀငမအ့ ီေပ ပါ ႏွင္း။ ဧည့္သည္ကမ်ားသည္။ မုန္႔ ဟင္းခါးကေကာင္းသည္။ ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္။ ၿခံထဲတြင္ မီးလံုးမ်ား မေလာက္၍ ကိုဂ်င္မီက မီးႀကိဳးမ်ား ထပ္၍ တပ္ဆင္ေနသည္။ မီးႀကိဳး တပ္ဆင္ရင္း ကိုဂ်င္မီ ဓာတ္လုိက္ ခံရ သည္။ ခတ္ၱာေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေျပးအလႊား သြားရင္း
““ ဓာတ္လုိက္တာ ဘယ္လို ျဖစ္သြားသလဲ ကိုဂ်င္မီ – စိုးရိမ္ရလား …””
ကိုဂ်င္မီက ““ ဓာတ္လုုိက္ တာ ဒုန္းကနည္းဆိုၿပီး၊ တစ္ကိုယ္လံုးပူ ထူသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေၾကာ ေတြ ရပ္သြားသလိုပဲ၊ အခုထိရင္ ရင္ ေတြကဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနတယ္ ””
ဘာမွ် မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကိုဂ်င္မီၿပံဳးျပမွ စိတ္သက္သာရၾက၏။ ၿပီးေတာ့ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႕ ေကၽြးၾက၊ စား ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကရႊင္ၾကနဲ႕။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါဘိျခင္း။ ကၽြန္ ေတာ္ တို႔ အသင္းသားမ်ားက ဒီမွာ တညဥ့္အိပ္ ရပါသည္။ ဧည့္ခံပဲြ ပစ္ၥည္း ေတြ သိမ္း၊ ခံုေတြ သိမ္း၊ အိုးေတြ တုိက္ခၽြတ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စီမံေနသည္။ ထိုစဥ္ ခတ္ၱာေရာက္လာၿပီး ““အစ္ကိုေအာင္ မမႏွင္းက ၿခံထဲ ဆင္းလာခဲ့ပါတဲ့ ဒန္း ေပၚမွာ ေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ စကား ေျပာစရာရွိလိုတဲ့။ သြား၊ သြား အကို ေအာင္ ဒီမွာ ညီမဆက္လုပ္ထားမယ္””
ႏွင္းရွိရာ ၿခံထဲသို႔ ဆင္းလာ ခဲ့သည္။ လကေတာ့ မသာပါ။ ေရာင္ စံုမီးပြင့္တုိ႔ျဖင့္ ခ်စ္သူ စံအိမ္ကေတာ့ လွခ်င္တုိင္းလွေနသည္။ ဇြန္ပန္း႐ုံ အနီးမွာ ခ်စ္သူကို ေတြ႕ရ၏။ ညေန ရီရီတြင္ ခ်စ္သူကို ဒန္းေပၚတြင္ ေတြ႕ လုိက္ရေတာ့၊ အရမ္းေပ်ာ္သြားသည္။ စာဆုိရွင္ တစ္ဦး၏ ကဗ်ာကို လည္း အမွတ္တရရွိမိသည္။
ခ်ဳပ္ညရီတြင္
ျဖဳတ္ခ်ည္းျမင္သည္
ရွင္သာ ရခိုင္တန္ ေဆာင္         ေလာ၊
ဟုတ္ပ ႏွင္းသည္လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀၏ တန္ေဆာင္ပါ။
““ လာေလေအာင္ … ဒန္းေပၚမွာ လာထိုင္”” ႏွင္းေဘးတြင္ မ၀့ံမရဲႏွင့္ ၀င္ထုိင္ရသည္။ ခ်စ္သူ၏ ကိုယ္သင္းနံ႕သာက ရင္ကိုခုန္ေစ သည္။ ႏွင္းက ေျခေထာက္ေလးကို အားယူ၍ ဒန္းကိုလဲႊသည္။ ဒန္း အ လႈပ္တြင္ ခ်စ္သူ၏ ဆံေကသာတို႔က ကၽြန္ေတာ့ပါးျပင္ကို လာေရာက္ထိ ခတ္သည္။
““ လ မသာဘူးေနာ္ ””
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညည္း ညည္းနဲ႕ လေရာင္ကို တမ္းတလိုက္ သည္။ ႏွင္းက တစ္ဟင္းဟင္း ရယ္ ေမာရင္းမွ ၾကည္ၾကည္ ႏူးႏူး ေျပာ လာသည္။
““လသာပါတယ္ေလ ေအာင္ က မျမင္လို႔ပါ ””
ကၽြန္ေတာ္က မုိးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ““ဟင္လမသာပါဘူး””..
ႏွင္းက ဟက္ကနည္း ရယ္ေမာၿပီး ..““လသာတယ္ …
ေအာင္”” ဟာ ႏွင္းရင္ထဲမွာ အၿမဲ တမ္းသာေနတဲ့ လမင္းႀကီးတစ္စင္းပါ။ လမရွိရင္ ကမ္ၻာဟာ တစ္ခုခု ဟာေန သလိုပဲ ေအာင္မရွိရင္လည္း … ႏွင္း ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီး ””…
ႏွင္းကို အရမ္းခ်စ္ပါသည္။ အရမ္း ျမတ္ႏိုးသြားပါၿပီ။ အလြန္လည္း ေလး စားသြားပါ၏။
““အရမ္းၾကည္ႏူးတာပဲႏွင္းရယ္။ ဒါ ေပမယ့္ ေအာင္ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ပူ မိတယ္ ..””
““ ဘာလဲ ဟင္ ေျပာ ””
““ ႏွင္းက ေခ်ာတယ္။ လွ တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ – ေအာင္က ဆင္းရဲေတာ့ … ””
““ေအာင္က မဆင္းရဲပါဘူး၊ ေအာင္ပဲ တရားေဟာထားတာေလ … မင္းစည္းစိမ္ရွိေသာ ယဇ္ပုေရာ ဟိတ္မ်ဳိး …ဆို … ။ ေအာင္ကို ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းရဲ႕အခ်စ္ကို ဘာနဲ႕မွ လဲလို႔ မရပါဘူး … ေအာင္ရယ္ ယံုရဲ႕ လား””  ““ ယံုပါတယ္ႏွင္း””
““ ေအာင္ကို ေမြးေန႔ လက္ ေဆာင္ ေပးမလို႔ ””
““ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာလဲဟင္ ””
ႏွင္းက သူမ၏ ျဖဴေဖြးသန္႔ စင္ေခ်ာႏူေသာ လက္ႏုႏုေလးကို ကမ္းေပးရင္း
““ေမြးေန႕လက္ေဆာင္္အျဖစ္ႏွင္း ရဲ႕ လက္ကေလးကို နမ္းခြင့္ ေပးလိုက္ ပါ တယ္ ””
ထ      ထ     ထ
ခ်စ္သူ၏ ေမြးေန႔ပဲြတြင္ လူ ႏွစ္ဦး ဓာတ္လိုက္ခံရပါ၏။ ပထမက ကိုဂ်င္မီ ၊ ဒုတိယက ကၽြန္ေတာ္ဆို ေသာေအာင္… ခ်စ္သူ၏ လက္ ႏုႏုေလးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ မ၀ံ့မရဲ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ မိခ်ိန္၀ယ္ ……
ဒုန္းကနည္းဆုိၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေသြးလည္ ပတ္ႏႈန္း ေတြရပ္သြားသလိုပဲ။ အခုထိ ရင္ေတြက ဒုန္း ဒုန္း ခုန္ေနမိတယ္။
– ၁၈ –
အသင္းေတာ္အတြက္၊ ႏွင္းက မီးစက္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ေအာ္ ဂင္တစ္လံုး၊ တန္ဆာပလာအစံုကို လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ အသင္းေတာ္မွ ေန၍ ကိုဂ်င္မီလည္း က်မ္းစာ ေက်ာင္းတက္သြားခဲ့ၿပီ။ သည္ႏွစ္ ခရစ္ၥမတ္တြင္ ေကၽြးေမြးရန္ ဦးေလး ေစာ တုိ႔ ၀က္ရွစ္ေကာင္ေလာက္ ေမြးဖို႔ တုိင္ပင္ ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႕ႏွင့္ ွကညိေပ ွခ့သသူ အတြက္ ညီမငယ္ ခတ္ၱာက အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳပါသည္။ ကိုဂ်င္မီ က်မ္းစာေက်ာင္း ဆင္းၿပီးလွ်င္ ခတ္ၱာႏွင့္လက္ဆက္ဖို႔ အားလံုးသ ေဘာတူၿပီးၾကပါၿပီေလ …”” ဒီလိုေပါ့၊ ဘ၀ဆိုတာ အ တက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အလွည့္အ ေျပာင္းေတြနဲ႕ပါပဲ။ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းဖို႔ အတြက္ ခရစ္ေတာ္၏ ခြန္ အားသာ အဓိကပါလို႔ တမန္ေတာ္ႀကီး ရွင္ေပါလုက ေျပာထားခဲ့တာလဲ။ ငိုရ မယ့္အခ်ိန္၊ ရယ္ရမယ့္အခ်ိန္၊ ၀မ္း နည္းရမယ့္အခ်ိန္၊ ေပ်ာ္ရမယ့္အခ်ိန္၊ မုန္းရမယ့္အခ်ိန္၊ ခ်စ္ရမယ့္အခ်ိန္ … ဖက္ယမ္းရေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ မ ဖက္ယမ္းရဘဲ ခဲြခြာ ေနရေသာ အခ်ိန္ … အခ်ိန္မ်ား စြာတို႔ကို ေဒသနာ က်မ္းတြင္ ဆင္ျခင္ ရပါ၏။ ပန္းခင္းေသာ လမ္းႏွင့္ ဆူးခင္းေသာ လမ္းမ်ားစြာကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ရၿပီ။
““ အကိုေအာင္ ””
အေတြးနယ္လြန္ေနစဥ္၊ ခတ္ၱာ၏ စကားေၾကာင့္ သတိျပန္၀င္ လာသည္။ ““ ဘာ …. စဥ္းစား ေနတာလဲ၊ မမႏွင္းကိုလား …””   ““နင္ေရာ … ကိုဂ်င္မီကို သတိရ ေနလား””
““အဟင္း”” ခတ္ၱာက ရယ္ေမာရင္း ““အကိုနက္ျဖန္ၿမိဳ႕သြား မွာမို႔လား၊ ဒီ အထုပ္ က ကိုဂ်င္မီအတြက္ ငါး ေျခာက္ေက်ာ္ ပုလင္း၊ ဒီအထုပ္က မမ ႏွင္းမွာထားတဲ့ သနပ္ခါးေသြးၿပီးသား အထုပ္ …””
““ေအး …. ေအး ….””
““ အစ္ကို မမႏွင္းနဲ႕ ေတြ႕ ရ မွာမို႔ ၀မ္းသာေနတယ္မဟုတ္လား … ဟီး ဟီး ””
– ၁၉ –
ခ်စ္သူစံအိမ္အတြင္းသို႔ လွမ္း၀င္လာခဲ့သည္။ ႏွင္းနဲ႕ ေတြ႕ ရ ေတာ့မည္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ၿခံထဲ ေရာက္လာၿပီ။ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ေျခလွမ္းတုိင္းက ႏွင္းႏွင့္ ေတြ႕ရမွာမို႔ တုန္ရင္ေနသည္။ ဆက္တီ ဆိုဖာ ႀကီးေတြနဲ႕ ၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ ဧည့္ခန္း မထဲ ေရာက္လာၿပီ။ ထမင္းခ်က္တဲ့ ကေလး မေလးကို ေတြ႕ေတာ့ မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။  ““ႏွင္း”” ေရာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အေပၚထပ္ ကို လက္ၫႈိးတုိးျပရင္းမွ အသံတုန္ တုန္ႏွင့္ေျပာလာတယ္။
““ဟို … ဟို အေပၚမွာ ဟို … ဟို ေဂ်ာ့ခ်္ဆိုတဲ့ လူႀကီး အေမရိကား ေရာက္လာၿပီ၊ မမႏွင္း ကို လာေခၚတာတဲ့ ””
ရင္ထဲမွာ စူးကနည္းက်ဥ္ တက္သြားသည္။ လ်င္ျမန္စြာ ေမးမိ သည္ ““အခုေဂ်ာ့ခ်္ ဒီမွာလား””
““ဟုတ္ကဲ့””
ထုိစဥ္ အေပၚထပ္ေလွ ကားမွ ႏွင္းႏွင့္ ေဂ်ာ့ခ်္ဆုိသူ ဆင္းလာ သည္ကို ျမင္လုိက္ရ၏။ ေဂ်ာ့ခ်္ ဆို သူက ႏွင္း၏ ခါးကေလးကို ဖက္၍ ဆင္းလာသည္။ ႏွင္း၊ ဆံပင္ ေတြ ဖ႐ိုဖရဲ အကၤ်ီစ တခ်ိဳ႕ ဖ႐ုိ၊ ဖရဲ ႏွင့္ ဘုရား … ဘုရား …။
ကၽြန္ေတာ္ ၀ုန္းကနည္း ထရပ္လိုက္ သည္။
““ႏွင္း…သစ္ၥာေဖာက္မ””
တအားေအာ္လုိက္သည္။ မိုးႀကိဳးသံအလား ႏွင္းတို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကို ျမင္သြားသည္။
““ ေအာင္””
ႏွင္း၏ ေအာ္သံ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ေနၿပီ။
မေနခ်င္ေတာ့ပါ။ သစ္ၥာ ေဖာက္ျခင္းခံလုိက္ရၿပီ၊ အသက္မက ခ်စ္ရသူမွာ တုိင္းတပါး ႏိုင္ငံျခားသား ၏ ရင္ခြင္မွာ
““ႏွင္း …
သစ္ၥာေဖာက္တယ္ ””
ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြ ျပာ ေ၀ေနတယ္။ အသိတရားေတြ ကင္း လြတ္သြားသလိုလို႔ …။
ခ်စ္သူ၏ စံအိမ္တြင္းမွ လ်င္ ျမန္စြာအရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ေျပး ထြက္ခဲ့သည္။ ေျပးထြက္ခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့ ခ်စ္ကမ္ၻာ ႀကီးၿပိဳ ကဲြသြားၿပီ။အရွိန္ႏွင့္ ထြက္ေျပးလာ ေသာ ကၽြန္ေတာ္္၊ ၿခံထဲ သို႔ အရွိန္ႏွင့္ ၀င္လာေသာ ႊသတည ဗခန အျပာႏု ေရာင္ကား …။
ကားကလည္း အရွိန္မ သတ္ႏိုင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဟုန္ ကို မသတ္ႏုိင္ အရွိန္ႏွင့္ အဟုန္ တုိ႔ ဆံုမိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ တစ္ခု လံုး အေမွာင္ထု ကန္႔လန္႔ ကာ ႀကီး ပိတ္ဆို႔တားဆီး လာပါေတာ့၏။
ခရစ္ေတာ္နာမ၌
ေမာင္ႏြယ္ျမင့္
ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္